Το εξάμηνο Expedition Canoe Wilderness 2014 ήταν ένας καταπληκτικός μήνας στο ποτάμι. Όλοι πέρασαν τον μήνα σε ένα σόλο σκάφος, αλλά ήταν τα 18 και 16 πόδια Prospecters μας, όχι μικρά σκάφη σχεδιασμένα για σόλο χρήση. Όλοι χρησιμοποιούσαν και ένα κουπί που είχαν σκαλίσει και ένα κοντάρι που είχαν φτιάξει. Αυτές ήταν οι προϋποθέσεις για το ταξίδι. φτιάχνοντας τον δικό σου εξοπλισμό.
Λόγω της έντονης διακύμανσης της στάθμης του ποταμού στο Aroostook, αποφασίσαμε να αλλάξουμε το αρχικό μας σχέδιο για να σηκώσουμε 60 περίπου μίλια από το σχολείο αγροτεμαχίων στην κορυφή της αποχέτευσης και να ταξιδέψουμε σε ένα βρόχο στο σχέδιο δύο φάσεων που χρησιμοποιούσαμε στο παρελθόν . Για τη φάση 1 μπήκαμε στη γέφυρα Chamberlain και κάνουμε κανό βόρεια στο χωριό Allagash. Πήραμε το χρόνο μας, εξερευνώντας τα παράξενα τμήματα της πλωτής οδού.
Συναντήσαμε πολλά ενδιαφέροντα άτομα στην πορεία. Πρώτα, ήταν η γυναίκα στο σόλο ταξίδι που είχε κατέβει τον ποταμό Σεντ Τζον και είχε ρίξει στο Αλλαγάς. Άκουσα ότι αργότερα έκανε το Mud Pond Carry και κατευθύνθηκε προς το Penobscot. Την συναντήσαμε στο Long Lake Thoroughfare.
Υπήρχε επίσης το ζευγάρι των Ολλανδών που ολοκλήρωναν το μονοπάτι με κανό στο βόρειο δάσος όταν τους συναντήσαμε στους καταρράκτες Allagash. Ήταν την 43η ημέρα του ταξιδιού τους.
Και υπήρχαν οι αμέτρητοι φαλακροί αετοί, άλκες, ενυδρίδες και άλλα άγρια ζώα που συναντήθηκαν στη διαδρομή.
Έβρεχε πολύ κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, αλλά η μεγαλύτερη καταιγίδα που είδαμε ήταν την τελευταία μας νύχτα στο ποτάμι. Είχαμε κατασκηνώσει στο Big Brook και έβρεχε δυνατά για ώρες. Ως αποτέλεσμα της καταιγίδας, η ροή του ποταμού μειώθηκε από περίπου 600 κυβικά πόδια ανά δευτερόλεπτο σε σχεδόν 6000! Ο ποταμός ανέβηκε αρκετά πόδια κατά τη διάρκεια της νύχτας, αλλά καθώς τραβάμε πάντα τα κανό μας ψηλά και στεγνά, δεν χάσαμε καθόλου εξοπλισμό.
Μετά από μια μέρα ανεφοδιασμού στο σχολείο πεδίου, πήγαμε και πάλι στη γέφυρα Chamberlain για να ξεκινήσουμε τη φάση 2 του ταξιδιού, αλλά αυτή τη φορά κατευθυνθήκαμε νότια. Το ταξίδι μας οδήγησε στη λίμνη Telos, στο Telos Cut, στο Webster Stream και στο East Branch του Penobscot. Αυτή είναι μια πολύ πιο δύσκολη διαδρομή στο λευκό νερό που κατέληξε να έχει 9 φέροντες (γνωστά εκτός Μέιν ως portages), αλλά ήταν όμορφη και απομακρυσμένη.
Σε όλα ταξιδέψαμε στη σπονδυλική στήλη του Μέιν βορρά-νότου. Μερικά μέλη του κόμματος μίλησαν για την κωπηλασία του Penobscot μέχρι το νερό της παλίρροιας αργότερα για να ολοκληρώσουν το ταξίδι.
Σε κάθε μακρύ ταξίδι υπάρχουν αμέτρητες συγκεκριμένες δεξιότητες που βιώνονται και μαθαίνονται, αλλά η επίδραση της αποστολής είναι αθροιστική. Με αυτό εννοώ ότι είναι δύσκολο να διαχωρίσουμε κάποια συγκεκριμένη ικανότητα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα και την εμπειρία της αποστολής.
Το χειρότερο μέρος του ταξιδιού ήταν σίγουρα το τέλος. Είχαμε δουλέψει σκληρά κάθε μέρα, όλοι τα πήγαιναν τέλεια και οι ρυθμοί της ζωής στο δάσος ήταν εντελώς άνετοι. Αλλά στο τέλος έπρεπε να επιστρέψουμε στον κόσμο και η ομάδα μας διαλύθηκε.
Είναι δύσκολες στιγμές για μένα. Όταν έχεις περάσει τόσα πολλά με ανθρώπους και έχουν γίνει σαν οικογένεια, είναι χάλια και είναι δύσκολο να σφίξεις τα χέρια και να υποσχεθείς ότι θα διατηρήσεις επαφή. Είναι μέρος της δουλειάς και θα υπάρξουν ταξίδια αποφοίτων στο μέλλον, αλλά εξακολουθεί να είναι χάλια όταν μια ομάδα διαλύεται και οι άνθρωποι ακολουθούν χωριστούς δρόμους.
Έχουμε πολλές φωτογραφίες και βίντεο, καθώς και αμέτρητες αναμνήσεις, και το πρόσωπό μου εξακολουθεί να πονάει από το τόσο πολύ γέλιο. Αλλά τώρα που πέρασα μερικές νύχτες στο σπίτι, θα ήθελα να ξαναπατήσω αύριο με αυτήν την ομάδα.
Για να συνοψίσω το ταξίδι, θα έλεγα ότι υπέροχοι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν ως ομάδα και ταξίδεψαν σε μια όμορφη χώρα ζώντας τη ζωή του δάσους, και πολλά έμαθαν και βιώθηκαν. Η ζωή μου είναι πιο πλούσια ως αποτέλεσμα της εμπειρίας.
